Małopolska: Szlak architektury drewnianej
Turyści odwiedzający Małopolskę najczęściej udają się do Krakowa, o którego wartościach i atrakcjach nie trzeba nikogo przekonywać. Bardziej na południe leży „egzotyczne” Podhale ze swoimi specjałami kulinarnymi, barwną gwarą, malowniczą architekturą i kulturą ludową. Ale te dwa punkty na mapie to nie wszystko, co Małopolska może zaoferować miłośnikom turystyki. Małopolska to jeden z najatrakcyjniejszych polskich regionów, mający niezwykle bogaty krajobraz kulturowy, który kształtował się przez stulecia poprzez współistnienie na tym terenie różnorodności etnograficznej, etnicznej i wyznaniowej.
Współcześnie drewniane budownictwo w Małopolsce doczekało się rehabilitacji oraz specjalnej ochrony. Najcenniejsze zabytki przenoszone są do skansenów, które prezentują dziedzictwo poszczególnych grup etnograficznych i nieprzypadkowo najwięcej muzeów na wolnym powietrzu znajduje się właśnie w województwie małopolskim. Część obiektów chroniona jest in situ (dosł. w miejscu, w którym się znajduje), stając się oddziałami małopolskich muzeów. Najbardziej unikatowe zabytki – kościoły drewniane południowej Małopolski w Binarowej, Bliznem, Dębnie, Sękowej, Haczowie, Lipnicy Murowanej – zostały wpisane na Listę Światowego Dziedzictwa Kulturalnego i Przyrodniczego UNESCO.
W Małopolsce spotykamy niezwykłe bogactwo tradycji budownictwa drewnianego, które stało się atrakcją turystyczną i elementem rozpoznawalności regionu. Na tym terenie drewno było najpopularniejszym materiałem budowlanym ze względu na swoje właściwości, dostępność i łatwość obróbki. Drewniane budynki były ciepłe (szpary pomiędzy belkami uszczelniano mchem i gliną) i można je było wybudować stosunkowo łatwo i tanio. Mankamentem tego materiału była łatwopalność oraz nietrwałość – drewno pozbawione odpowiedniej konserwacji szybko niszczało. Większość budynków, zarówno sakralnych, jak i świeckich, była wznoszona w konstrukcji zrębowej, gdzie do łączenia elementów nie używano gwoździ, zatem poszczególne części musiały być idealnie dopasowane. Dachy kryto strzechą lub gontem, a wiele elementów wyposażenia oraz detali architektonicznych było zdobionych ornamentami o bogatej symbolice.
Odmienne tradycje grup etnograficznych mieszkających w Małopolsce, a także uwarunkowania środowiska naturalnego i zróżnicowane typy gospodarki spowodowały wykształcenie się różnorodnych form i funkcji budownictwa drewnianego. Do dziś zachowało się wiele świadczących o tym przykładów: chłopskie chałupy i gospodarstwa (obory, stodoły, stajnie, ule), całe zespoły zabudowy wiejskiej czy małomiasteczkowej. Dwory i dworki szlacheckie będące siedzibami rodowymi wielu znakomitych małopolskich rodzin, ozdobione gankiem oraz drewnianymi kolumnami. Dziewiętnastowieczne wille, często pełniące funkcję pensjonatów, zbudowane w stylu witkiewiczowskim w Zakopanem, oraz zabudowa małopolskich uzdrowisk – Krynicy, Muszyny czy Szczawnicy, wzorowana na architekturze uzdrowisk alpejskich. Oprócz budynków mieszkalnych interesującymi zabytkami są drewniane karczmy – przystanki w podróży, spichlerze, szałasy pasterskie oraz zabytki techniki: młyny, tartaki, folusze. Integralnym elementem krajobrazu kulturowego Małopolski są drewniane świątynie różnych wyznań – gotyckie kościoły czy greckokatolickie lub prawosławne cerkwie z baniastymi kopułami w Beskidzie Sądeckim i Niskim. W wielu miejscach można jeszcze spotkać drewniane dzwonnice, malownicze kapliczki, figury świętych czy przydrożne krzyże.
Odmienność etniczna i kulturowa ludności zamieszkującej Małopolskę przejawiała się także w wielowyznaniowości tego regionu. Charakterystycznym elementem krajobrazu są drewniane kościoły, a im dalej na wschód także cerkwie. Były one lokalizowane na wzniesieniach, pośród drzew, które chroniły budynki przed deszczem i pełniły rolę piorunochronu.
Najstarsze zachowane do dziś świątynie rzymskokatolickie powstały jeszcze w XV wieku i charakteryzują się strzelistymi, spadzistymi dachami i wysmukłą sylwetką. Malownicze kościółki o konstrukcji zrębowej, kryte gontem są zawsze orientowane – prezbiterium skierowane jest ku wschodowi. Świątynie budowane od XV do XVII wieku noszą ślady stylu gotyckiego i późnogotyckiego, kościoły z XVIII wieku swoją bryłą nawiązują do baroku. Jednym z przykładów tego typu, jest kościół pw. św. Piotra i Pawła z Łososiny Dolnej, zbudowany w 1739 roku, od 2004 roku znajdujący się w Sądeckim Parku Etnograficznym. Budynek nakryty jest dwukalenicowym dachem (osobnym nad nawą i nad prezbiterium). Widocznym z daleka elementem świątyni jest wieża nakryta baniastym hełmem, pełniąca funkcję dzwonnicy.
Wpisz komentarz
Zamknij to okno